Məni bağışla, ürək…
Səni özümkü edə bilmədim…
Səsini dinləmədim, çırpıntılarını, döyüntülərini ciddi qəbul etmədim…
Yaraladıqca səni başqaları, dəydikcə sənə, qorumadım səni, bağışladım…
Məni bağışla, ürək…
Özümü sənə sevdirə bilmədim, səni isə özümə…
Ağlım önəmlidir deyib, səni susdurdum, ağladın için-için, boğdum…
Səni ciddi almırdım axı, sən varsan, ya yoxsan, fərq etməzdi mənə…
Məni bağışla, ürək…
Sən məndən daha çox canlısan, vicdanlısan…
Sən məndən daha çox şanslısan, etibarlısan…
Məni bağışla, ürək…
Dözmədin haqsızlığa, ağrıdın, ağrıtdın məni, sonra da sancılar verdin…
“Bax, indi sən daşı ağrılarımı, bəlkə anlayarsan, nə çəkdiyimi”,
“Mən varam” demək istədin mənə, ürəksiz olmaq istəyirdim axı…
“Bu da keçər”, “Müvəqqətidir”, “Eybi yox” deməklə, sənə verirdim əzab
Özümü aldadırdım təsəllilərlə, hər kəsi bağışlamaqla, barışmaqla…
Hər ümidimi, inamımı, zərbələri, ağrılarımı, darıxmağımı atırdım sənin öhdənə,
Daşıya bilmədiklərimi, daşımaq istəmədiklərimi, “sən daşı” istədim,
Haqsız oldum sənə qarşı, sevmədim səni, ağlım qədər…
Düşündüm ki, sən hər zaman yanılırsan,
səhv yola çəkirsən, üzürsən məni…
Halbuki, mən yanıldım, mən səhv yola çəkdim səni, üzdüm…
Dözmədin mənə, dözmək istəmədin, xəstəsən artıq…
Ağrıların dayanmır, göz yaşların axır, erkən yatıram sənə görə…
Çox şeyi yollamıram sənin üzərinə…
Bivec olmuşam artıq…
Məni bağışla, ürək…
Gec bildim varlığını,
gec anladım ki, sən varsan,
sol kürəyimdə, sol tərərfim hərəkətsiz dayanmışdır ağrılardan…
Gec anladım ki, vurursan,
bir gün dayanacaqsan, səndən asılıyam,
səni dinləməyə borcluyam axı…
Комментарии